Едуар Шуре

от Уикипедия, свободната енциклопедия
(пренасочване от Едуар Шюре)
Едуар Шюре
Édouard Schuré'
Роден21 януари 1841 г.
Починал7 април 1929 г. (88 г.)
Париж, Франция
Професияписател, музиколог, драматург
Националност Франция
Жанрроман, пиеса, есе, стихотворение, автобиография
Известни творби„Великите посветени“ (1889)
Подпис
Едуар Шюре в Общомедия

Едуар Шюре (на френски: Édouard Schuré) (21 януари 18417 април 1929) е френски писател, философ и музиколог, автор на пиеси, исторически трудове, поезия и философия. Най-известният му труд, „Великите посветени“ (1889), е превеждан и публикуван на много езици.

Биография[редактиране | редактиране на кода]

Шюре е син на лекар от елзаския град Страсбург, който починал, когато Едуар е на 14 години. Шюре научава като дете както френски, така и немски език и е повлиян и от немската, и от френската култура в годините на своето формиране. Завършва право в Страсбургския университет, но така и никога не започва юридическа практика. Според самия него трите най-значими негови приятелства са с Рихард Вагнер, Маргерита Албана Миняти и Рудолф Щайнер.[1]

Когато навършва 70 години, Шюре пише една „Философска изповед“, кратък обзор за своето интелектуално развитие, публикуван скоро след това като предговор на книга, която му е посветена.[2]. С последната си книга „Генезис на трагедията“ той се връща към ранните си интереси в областта на изкуството, развивайки възгледи близки с тези на Ницше, когото лично познавал.[3]

Библиография[редактиране | редактиране на кода]

Есеистика[редактиране | редактиране на кода]

  • 1868. Histoire du Lied ou de la chanson populaire en Allemagne avec une centaine de trad. en vers et sept mélodies
  • 1870. L'Alsace et les prétentions prussiennes
  • 1884. Les grandes légendes d'Alsace.
  • 1889. Les Grands Initiés. Esquisse de l'histoire secrète des religions. Rama; Krishna; Hermès; Moïse; Orphée; Pythagore; Platon; Jésus
    Великите посветени, Асоциация „Ирина“, София, 2003.
    Великите Посветени, пълен съвременен нов превод от оригинала, издателство „Вселена“, 2020 г., 424 стр.
  • 1893. Les grandes légendes de France.
  • 1898. Sanctuaires d'Orient. Égypte; Grèce; Palestine.
  • 1876. Histoire du Drame musical
    • I.— La musique et la poésie dans leur développement historique
    • II. – Richard Wagner, son œuvre et son idée, 1895
  • 1900. Souvenirs sur Richard Wagner, Perrin et Cie, 1900
  • 1920. Les Prophètes de la Renaissance. Dante; Léonard de Vinci; Raphaël; Michel-Ange; Le Corrège.
  • 1904. Précurseurs et révoltés. Shelley, Nietzsche, Ada Negri, Ibsen, Maeterlinck, Wilhelmine Schröder-Devrient, Gobineau, Gustave Moreau.
  • 1908. Femmes inspiratrices et poètes annonciateurs. Table des matières: Femmes inspiratrices. I. – Mathilde Wesendonk et son rôle dans la vie de Richard Wagner (La Genèse de „Tristan“); II. – Cosima Liszt et le jubilé de Bayreuth; III. – Wagner intime, d'après les souvenirs d'un disciple; IV. – Marghérita Albana Mignaty (essai sur sa vie et son œuvre); V. – Une danseuse grecque ressuscitée. Poètes annonciateurs. I. – L'Idée messianique dans la poésie polonaise (Mickiewicz, Slowacki, Krasinski). – II. – Charles de Pomairols (psychologie de l'amour paternel); III. – Poètes d'aurore et de crépuscule: I. – Une athée: Mme Ackermann; II. – Un mystique chrétien: Louis Le Cardonnel; III. – Un théosophe: Alexandre Saint-Yves.
  • vers 1910. Légendes d'Orient et légendes d'Occident, Éditions Nilsson, 8 rue Halévy, Paris
  • 1912. L'Évolution Divine, du Sphinx au Christ, Paris, Perrin et Cie. Réédition, collection Delphica, L'Âge d'Homme, Lausanne, 2012. Avec un Avertissement, par Emmanuel Dufour-Kowalski. (ISBN 978-2-9700724-2-3).
    От сфинкса до Христос: история на окултизма, превод Петя Янкова, Асоциация „Ирина“, София, 2004, 360 стр.
  • 1916. L'Alsace française.
  • 1920. L'Âme celtique et le génie de la France à travers les âges.
  • 1921. Les grandes légendes de France. Les légendes de l'Alsace; la Grande Chartreuse; le Mont Saint-Michel et son histoire; les Légendes de la Bretagne et le Génie celtique.
  • 1921. Lettres à un combattant, publiées par Alphonse Roux, Librairie Académique Perrin.
  • 1925. La genèse de la tragédie.

Поезия[редактиране | редактиране на кода]

  • 1877. Les chants de la Montagne.
  • 1893. La vie mystique.
  • 1909. L'Âme des temps nouveaux.

Романи[редактиране | редактиране на кода]

  • 1879. Mélidona.
  • 1897. L'ange et la sphinge.
  • 1899. Le Double.
  • 1907. La Prêtresse d'Isis (Légende de Pompéi).

Пиеси[редактиране | редактиране на кода]

  • 1887. Vercingétorix, drame en cinq actes.
  • 1890. Le drame sacré d’Éleusis.
  • 1902. La Roussalka.
  • 1900. Les enfants de Lucifer.
  • 1900. La Sœur gardienne.
  • 1902. L'Ange et la Sphynge.
  • 1905. Léonard de Vinci.
  • 1905. Rêve élusinien à Taormina.
  • 1913. La Druidesse.
  • 1921. Merlin l'enchanteur, légende dramatique.

Автобиография[редактиране | редактиране на кода]

  • 1928. Le Rêve d'une vie, autobiographie.

За него[редактиране | редактиране на кода]

  • Alphonse Roux et Robert Veyssié, L'Œuvre d'Édouard Schuré, Librairie Académique Perrin, Paris, 1914
  • Jean Dornis, Un celte d'Alsace, vie et pensée d'Édouard Schuré, Librairie Académique Perrin, 1923
  • Jacques Vincent, Un Salon parisien d'avant-guerre, éditions Jules Tallandier, 1929, ch. IV
  • G. Jeanclaude, Édouard Schuré – Sa vie – Son œuvre, Éd. Fischbacher, Paris, 1968
  • Georgette Jeanclaude, „Philippe Frédéric Édouard Schuré“, in Nouveau dictionnaire de biographie alsacienne, vol. 34, p. 3555
  • Alphonse Roux, In memoriam Édouard Schuré, Librairie Académique Perrin, Paris
  • Alain Mercier, Édouard Schuré et le renouveau idéaliste en Europe, Lille, 1980

Източници[редактиране | редактиране на кода]

  1. Paul M. Allen, biographical introduction to Schuré's The Great Initiates.
  2. Alphonse Roux et Robert Veyssié, Edouard Schuré: son oeuvre et sa pensée, Paris: Perrin, 1914. Etude précédée de la Confession philosophique d'Edouard Schuré bnf
  3. Edouard Schuré, Le théatre initiateur: La genèse de la tragedie; Le drame d'Eleusis, Paris: Perrin, 1926