Ханна Карпинска

от Уикипедия, свободната енциклопедия
Ханна Карпинска
Hanna Karpińska
полска българистка, преводачка
Ханна Карпинска в разговор на тема „Българистиката в Полша: вчера и днес“. Център за книгата на Нов български университет, 20 ноември 2018
Ханна Карпинска в разговор на тема „Българистиката в Полша: вчера и днес“. Център за книгата на Нов български университет, 20 ноември 2018

Родена
1941 г. (83 г.)

Учила вЯгелонски университет
Научна дейност
ОбластФилология
Работила вИнститут по славистика на ПАН
Ханна Карпинска в Общомедия

Ханна Карпѝнска (на полски: Hanna Karpińska) е полска българистка, преводачка.

Биография[редактиране | редактиране на кода]

Ханна Карпинска е магистър по българистика на Ягелонския университет в Краков.[1]

Десетилетия работи като редактор в различни издателства и като документалист в Института по славистика на Полската академия на науките. Днес е преводач на свободна практика.

Почетен член на Съюза на преводачите в България.[2]

Библиография[редактиране | редактиране на кода]

Преводи[3][редактиране | редактиране на кода]

Книги
  • Błaga Dimitrowa. Objazd. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1971.
    • 2 изд. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1981.
  • Aleksander Karasimeonow. Miłość. Warszawa: PIW, 1972.
    • 2 изд. Warszawa: PIW, 1975.
  • Bogomił Rajnow. Moja nieznajoma. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1972.
  • Jordan Radiczkow. Prochowe abecadło. Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1973.
  • Emilian Stanew. Tyrnowska królowa. Warszawa: Czytelnik, 1974.
  • Liliana Michajłowa. Cudowna pora na podróż. Warszawa: Państwowy Inst. Wydawniczy, 1975.
  • Wera Mutafcziewa. Alcybiades Wielki. Warszawa: PIW, 1979.
  • Georgi Aleksiew. Rozstaje obłoków. Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1979.
  • Liliana Michałowa. Nietutejsza. Warszawa: Iskry, 1981.
  • Bogumił Rajnow. Czarne łabędzie. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1983.
  • Bogumił Rajnow. Drogi donikąd. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1983.
  • Bogomił Rajnow. Umierać tylko w ostateczności. Warszawa: Iskry; Sofia: Sviat, 1987.
  • Jordan Radiczkow. Wszyscy i nikt. Kraków: Wydaw. Literackie, 1988.
  • Bogomił Rajnow. Tylko dla mężczyzn. Warszawa: PIW, 1990.
  • Jordan Radiczkow. Wężowe jajo. Warszawa, Nadarzyn: Vipart, 1998.
  • Galia Simeonova-Konach. Poeta i lilia: idee chrześcijańskie w twórczości Nikołaja Liliewa. Warszawa: Oficyna Wydawnicza ASPRA-JR, 2001.
  • Loty i powroty. Pięć współczesnych sztuk bułgarskich (Christo Bojczew, Jana Dobrewa, Elin Rachnew, Georgi Gospodinow, Kamen Donew). Kraków: Panga Pank, 2007.[4]
  • Teodora Dimowa. Matki. Warszawa: PIW, 2008.
  • Asen Marczewski. Rzymski ślad. Zapiski tłumacza. Warszawa: Wyd. Akademickie Dialog, 2009.
  • Katia Michajłowa. Dziad wędrowny w kulturze ludowej Słowian. Warszawa: Oficyna Naukowa, 2010.
  • Angel Wagenstein. Pożegnanie z Szanghajem. Poznań: Zysk i S-ka, 2012.
  • Zachary Karabaszliew. 18% szarości. Wrocław: Książkowe Klimaty, 2015.
  • Kalin Terzijski. Czy jest ktoś, kto cię kocha. Wrocław: Książkowe Klimaty, 2015.
Пиеси
  • Georgi Danaiłow. Sprawa Christowa (Краят остава за вас). – „Dialog“ 3/1978.
  • Jordan Radiczkow. Próba lotu (Опит за летене). – „Dialog“ 6/1980.
  • Jordan Radiczkow. Obraz i podobieństwo (Образ и подобие). – „Dialog“ 2/1988.
  • Christo Bojczew. Pułkownik-ptak (Полковник-птица). – „Dialog“ 3/1998.
  • Jurij Daczew. Hotel dla psów (Пансион за кучета). – „Dialog“ 6/1999.
  • Andrej Filipow. Nocne miasto (Среднощен град). – „Dialog“ 8/2004.
  • Elena Aleksiewa. Głos (Глас). – „Fraza“ 3/2012.

Източници[редактиране | редактиране на кода]

Външни препратки[редактиране | редактиране на кода]